Kai groeide op in een joods gezin in Fulham, Groot-Brittannië. Met een Ierse moeder en een Duitse vader is zingen voor de jonge Kai heel gewoon. Aan de vrijdagse sjabbatdis wordt gewoontegetrouw gezongen en de gezinsleden laten het vocale werk graag aan hem over. Daar merkt hij voor het eerst dat hij mensen kan bereiken en raken met zijn stem. Ook zingt hij met veel plezier in het jongenskoor van zijn school. Dat verandert niet als het gezin naar Zimbabwe en later naar Zuid-Afrika verhuist, waar hij zijn koorcarrière in het Drakenberg Boys Choir School afsluit.
Hij kiest voor het conservatorium van Tilburg omdat het, naast goed vakonderwijs in het Engels, ook lessen aanbiedt in dans, drama en circustechnieken. Deze vakken helpen hem om een net zo’n goede performer als zanger te worden. Dat vindt hij belangrijk omdat de wereld verandert, evenals onze houding ten opzichte van muziekuitvoeringen: ‘Waarschijnlijk is er over twintig jaar geen publiek meer om naar “alleen maar mooie muziek’ te luisteren.”’ Daarom stelt hij zichzelf de vraag wat de connectie is tussen zijn performance en het publiek én wat de verhouding is tussen hemzelf als uitvoerende en dat wat hij zingt.
Voor het Liedlab heeft Kai een aantal Schubertliederen uitgekozen waarin de natuur en onze verhouding daartoe centraal staan. In Schuberts tijd werd de natuur als uitbundig, heilzaam en schilderachtig gezien en zijn liederen zingend voelt hij zich als het ware naar ‘Eden’ gevoerd. In de huidige tijd beleven we de natuur heel anders. Al sinds zijn jeugd hoort Kai dat we ons Eden vernietigen. Langzaam verstikken we haar met plastic, haar schoonheid is tanende, haar veerkracht brokkelt af en haar gezondheid is verstoord. Hoe kan het dat we als weldenkende en hoogopgeleide musici ons blindstaren en doof zijn voor zo’n nevenschikking waar we ons niet ten volle van bewust zijn?
Voor het Liedlab creëert Kai met afval een fantastisch en mooi, maar beschadigd landschap waarin hij met medewerking van Frédérique en Maya en een aantal acteurs Schuberts liederen een nieuw leven inblaast. Zijn vernieuwende benadering blijft niet alleen tot het visuele beperkt want, hoewel hij is opgegroeid met Fischer-Dieskau als voorbeeld, zal hij ook experimenteren met hoe je liederen verklankt. Zing je klassiek of kan Schubert ook jazzy klinken? Maar hoe alles er precies uit gaat zien en gaat klinken weet ook hij zelf nog niet, want het blijft tot het allerlaatste moment een ‘work in progress’. Maar dat het met een boodschap van hoop moet eindigen staat voor hem als een paal boven water.
Jan Willem Baljet
Partners
Vrienden van het Lied
