Even voorstellen: Jared Michaud en Christina Kotie

In januari deden jullie auditie voor Vrienden van het Lied. Wat maakte auditie doen aantrekkelijk en heeft jullie doen besluiten om je aan te melden?

‘We hebben een grote passie voor het kunstlied en vormen nu al meer dan vijf jaar een duo. We zijn altijd op zoek naar nieuwe kansen en ervaringen, nieuwe manieren waarop we onze muziek met meer mensen kunnen delen. Boven de advertentie voor Vrienden van het Lied stond iets als ‘Ben je geïnteresseerd in het aanboren van een groter publiek van liedliefhebbers?’ Dat is precies waar we als jong duo op hopen: optreden voor steeds meer mensen; niet alleen om onze naamsbekendheid te vergroten, maar ook om in contact te komen met mensen die grote fans zijn van het kunstlied. Dit leek ons ook een mooie kans om nieuwe recitalprogramma’s samen te stellen, en we houden altijd van de creatieve uitdaging die daarvoor nodig is. Al met al leek het ons de perfecte match!’

Wat is voor jullie de relatie tussen ‘prima le parole’ en ‘prima la musica’?

‘Woorden en muziek zijn twee handen op één buik, en daarom houden we zo van deze kunstvorm. We hebben mentoren gehad die zeiden: “het gaat allemaal om de tekst” of “het gaat allemaal om de muziek”, maar de waarheid is dat het beide is. Onlangs hebben we een concert gegeven met muziek van Kurt Weill – sommige van zijn liederen zijn een goed voorbeeld van waarom beide ertoe doen. De tekst roept een bepaalde emotie op, maar de muziek brengt een totaal andere emotie teweeg, wat erop wijst dat Weill deze tekst op een ietwat ironische manier heeft getoonzet. Als duo geven we allebei veel om het vertellen van verhalen – dat is waarschijnlijk het belangrijkste aspect van optreden voor ons allebei. Maar verhalen vertellen zit niet alleen in de tekst. Het zit ook in de muziek en de momenten van stilte. Voor ons bestaat er geen tekst zonder muziek en – interessant genoeg – ook geen muziek zonder tekst. Christina zingt vaak haar pianopartijen en plaatst de tekst in de melodieën van deze pianopartijen terwijl ze speelt (hoewel ze ze niet tijdens concerten zingt) – dit voegt een diepere laag en bedoeling toe aan haar spel. Je ziet, ze gaan hand in hand, en dat is echt wat het kunstlied zo bijzonder maakt.’

Hoe gaan jullie als musicus om met nervositeit?

‘We hebben allebei gemerkt dat positieve affirmaties voordat we het podium op gaan super nuttig zijn! We hebben allebei eerder heel gênante versprekingen ervaren tijdens concerten. Toen we als duo begonnen, was Jared altijd erg gestrest omdat hij de woorden van de liederen vergat. Hij herhaalde ze keer op keer in zijn hoofd tot het moment dat we het podium op liepen. En dan nog ging op het podium fout. Het maakte hem zo nerveus dat hij het voor zichzelf erger maakte! Nu oefenen we allebei met het geven van positieve affirmaties aan onszelf voor een optreden: we hebben de voorbereiding gedaan, we gaan geweldig zijn, we kennen de teksten, we kennen de muziek, een fout is niet het einde van de wereld. Onze prestaties zijn altijd beter als we onze hersenen op deze manier “bedriegen”, en we voelen ons ook veel meer op ons gemak.’

Na een recital gaat het publiek naar huis. Wat hopen jullie dat ze meenemen?

‘Wij geloven dat het belangrijkste is om iets te kunnen geven aan het publiek, om ze te ontroeren. Soms lijkt ons werk – muziek maken – geen directe impact op de wereld te hebben. Na het bijwonen van een recital voelden we ons zelf echter vaak hoopvoller over de wereld en meer verbonden met ons gevoel van menszijn. Dat is wat we met onze muziek willen doen: een gedeeld gevoel van menselijkheid oproepen en te inspireren tot diepe reflectie en misschien zelfs een gevoel van hoop. Eerlijk gezegd, ook bij degenen die zeggen dat ze er alleen maar zijn “voor de muziek” of om “de componist te eren”, gaat het allemaal om emoties en proberen het publiek te raken. Dat maakt ons werk zinvol.’

Wat heeft Vrienden van het Lied te bieden aan jonge musici zoals jullie?

‘Vrienden van het Lied geeft jonge musici zoals wij niet alleen de kans om door heel Nederland op te treden, maar ook om zich oprecht gesteund te voelen. Als jong duo vinden we het vaak lastig om mogelijkheden te vinden om concerten te geven en er komt veel bij kijken om die zelf te organiseren. We hebben dat veel gedaan en het geeft altijd veel voldoening, maar soms hebben we daardoor het gevoel dat we 50% muzikant en 50% ondernemer/organisator zijn. Dus de kans te krijgen om ons alleen op de muziek te hoeven concentreren, omdat het concert al voor ons georganiseerd wordt, en te weten dat ze bijgewoond worden door mensen die al weten wat liedkunst is en ervan houden – dat is gewoon een droom die uitkomt. Het stelt ons in de gelegenheid om onze tijd en energie in de muziek te steken en daarom zijn we in de eerste plaats musicus geworden.’