En dat voorjaar begint in Robert Schumanns getoonzette Heine-dichtcyclus Dichterliebe ook zeker aanlokkelijk. Als alle knoppen openbarsten, welt ook in het hart van de dichter de liefde op. Maar we weten allemaal hoe het die verliefde dichter vergaat. Zijn liefste ziet hem niet staan, breekt zijn hart en uiteindelijk draagt hij zijn liefde ten grave.
Na een ietwat aarzelend begin – Mostert lijkt zijn stem nog even te moeten opwarmen – vertolkt het duo Dichterliebe vol verve. De zang zwenkt moeiteloos van ingetogen intiem naar het uitschreeuwen van frustratie en pijn. De piano volgt en mag na de laatste zangtoon nog even door, om een eigen punt te zetten.
Het was de eerste keer dat Mostert en Vasheruk samen deze liedcyclus ten gehore brachten. Na de pauze begaf het duo zich in voor hen bekender vaarwater met enkele liederen van Johannes Brahms, Claude Debussy en Francis Poulenc. Vooral de vrolijk-ondeugende Chansons gaillardes van Poulenc brengen ze met zichtbaar genoegen. En voor wie alleen de devote muziek van deze componist kent, zijn deze liederen een leuke verrassing. ‘Deze cyclus is bijna honderd jaar oud, maar het zou muziek van gisteren kunnen zijn’, licht Mostert toe. ‘Hier zit alles in en dat in elf minuten.’ In die elf minuten is Mostert op zijn best. Zijn mimiek en stem volgen de dronkemansliederen even soepel als de frivool-vrolijke liedjes: ‘Trouwen? Waarom zou je? Als de vrouwen van anderen makkelijk te paaien zijn …’ Het is een warm en daverend besluit van een wintermiddag. En zowaar, bij het naar huis gaan bleek alle sneeuw verdwenen.
Bea Ros
lid regio Nijmegen
Partners
Vrienden van het Lied
Partners
Vrienden van het Lied
