Wat een bijzonder programma, met operacomponisten die de meesten van ons niet kennen als liedcomponisten. Verdi, hoewel tijdgenoot van Schumann, was nog niet zo gericht op tekstbehandeling of de gelijkwaardige dialoog tussen zanger en piano. Het is opera, belcanto, en alle stemregisters staan open. Ik deed af en toe mijn ogen dicht en waande me even niet aan de mooie Groot Hertoginnelaan, maar in een grote concertzaal, met een pianobegeleiding die een heel orkest leek te vervangen. Wat was dát zingen: iedere noot mooi rond, op zijn plek en van de eerste tot de laatste noot vol betekenis.
Waar ging het zoal over? Het begon met een dode die vraagt zijn urn met rust te laten, omdat de ander tijdens zijn leven niet naar hem omkeek; een stervende dichter die slechts hoopt op een traan van medeleven; een wegkwijnende vrouw die sterft in een eenzame kamer. Dat allemaal in de taal van een vervlogen tijd, maar met uitgesponnen close-ups van emoties zoals in een hedendaagse televisiesoap.
Twee heerlijke sonates
Om het publiek en de zangeres even rust te gunnen, speelde Vital Stahievitch twee korte sonates van Scarlatti. De orkestklank veranderde in een klavecimbel, maar dan met royaal pedaalgebruik. Vital speelde dit bijzonder virtuoos, uit het hoofd, alsof hij het complete oeuvre van de componist in zijn vingers had, maar dit vanwege de tijd achterwege moest laten.
Ruth Willemse vervolgde het spoor van Verdi naar een treurige zonsondergang: een vrouw die haar hart aan een ander gaf. Of we de tekst hadden om het te volgen, vroeg Ruth. Ja, het was prima te volgen, ook door haar gezichtsuitdrukking en heldere uitspraak van het Italiaans. Er ging onverwacht tussen twee liederen nog een telefoon af, en de goed getimede bel van een laatkomer klonk. Maar het bracht Ruth niet van haar stuk en ze nam het heel vakkundig mee in haar optreden van het moment.
Juweeltjes
Na de pauze volgden de wat latere operacomponisten Respighi en Puccini. Daar zaten juweeltjes bij, zoals het volksliedje Casa mia, casa mia en het slaapliedje Sogno d’or, dat Ruth ’s avonds wel eens voor haar dochtertje zingt – maar dan met heel andere teksten. Wij genoten al van de originele versie. Tussendoor waren er weer twee van die heerlijke sonates van Scarlatti als rustpunt in het programma, en na afloop konden we met een hapje en drankje napraten in de mooie tuin achter het huis. Dankzij de bijzondere gastvrijheid van Cees de Rooij en de grote inzet van contactpersoon Liesbeth Reijerkerk vinden hier mooie concerten plaats, waar ook mensen van buiten Den Haag van kunnen en mogen genieten.
Marianne van den Heuvel
Partners
Vrienden van het Lied
Partners
Vrienden van het Lied
