Laten we gaan!

Van mijn eerste zanglerares moest ik met zekere regelmaat Franse liederen zingen. Bergerettes en Pastourelles, later Fauré, Duparc, Reynaldo Hahn, Debussy en neem me niet kwalijk als ik tegen een heleboel schenen aan trap: ik vond het een regelrechte ramp.

Frans was op de MMS mijn slechtste taal, de muziek kwam niet echt bij me binnen en de teksten? Ik snapte er helemaal niets van. Met het woordenboek ernaast stukjes vertalen hielp wel een beetje, maar ik voelde absoluut niet waar ik mee bezig was. En soms zaten we naar mijn idee een kwartier te peuteren aan de uitspraak van een paar woorden en dat hielp natuurlijk ook niet, al wordt mijn uitspraak nu over het algemeen als zeer behoorlijk beschouwd. Maar het was een verademing, als we weer teruggingen naar Duitse, Engelse en later ook Italiaanse liederen, want daar voelde ik me toch een heel stuk comfortabeler bij.

In de loop van de jaren is er gelukkig wel het één en ander veranderd, ik kies er nu zelf soms ook voor, maar ik schroom daarbij niet om een mailtje naar Marie-Louise te sturen om te vragen of zij er een vertaling van heeft. En dat maakt het allemaal veel gemakkelijker. Want het zijn gewoon mooie liederen, maar in ieder geval voor mij minder toegankelijk. Een echt helemaal Frans programma heb ik misschien daarom nog nooit georganiseerd.

Met zekere regelmaat krijgen we als contactpersonen bericht over nieuwe programma’s van de zangers (m/v/x) die op de solistenlijst staan. Zo kwam ik terecht bij Cécile van de Sant en Kelvin Grout en hun programma met Franse liederen: On Y Va! Want ik probeer zo veel mogelijk afwisseling te brengen in de programma’s die ik voor mijn afdeling uitkies, vaak een combinatie van bekend en onbekend, maar ik probeer ook zoveel als kan in stemtypes te variëren. En een alt-mezzo was bij mij nog niet voorbijgekomen. Toen ik Cécile mailde om te kijken of er iets mogelijk was, was het eigenlijk meteen raak en op 18 februari kwamen zij en Kelvin naar Schoorl.

En wat werd het een geweldige middag. Na een korte inleiding zong Cécile steeds een groepje liederen, heel mooi, er waren pareltjes bij en vaak was het (toch ook voor mij) een feest der herkenning. Kelvin speelde prachtig, al had hij wel een keer ruzie met zijn iPad, die niet helemaal deed wat hij wilde. Toen kwam er een beetje brommerig van achter de vleugel: ‘Ik ben hier eigenlijk te oud voor’ maar het ging gelukkig allemaal goed.

Beiden bleven nog een hele tijd met ons napraten en dat vind ik ook een bijzonder en belangrijk onderdeel van onze concertmiddagen. Je leert zowel de musici als de leden onderling steeds beter kennen en dat schept een heel bijzondere band. Ik hoop, dat we nog heel lang op deze manier met mooie, intieme concerten kunnen doorgaan.

Hilda Wouwenaar
contactpersoon afdeling Alkmaar