Spanning en ONTspanning

Het optreden was ditmaal niet in een Rotterdamse huiskamer, maar eenmalig in een klein theater in Krimpen aan de IJssel. We hadden de laatste tijd weleens ‘nee’ moeten verkopen, als er meer aanmeldingen waren dan er stoelen in de ruimte konden. Toch was het spannend of we de theaterzaal prettig gevuld kregen in een Hemelvaartsweek met nog een aantal (zang)festivals, die ook de aandacht trokken. Maar de toeloop heeft ons positief verrast. Er moesten zelfs nog stoelen bijgezet worden!

ONTspanning is een gevarieerd programma waarmee Irene en Maxime konden uitpakken. Zo klonk En sourdine van Verlaine van zowel Diepenbrock als Debussy. Een makkie voor de vertaler zou je denken (met veel dank aan Marie-Louise Beerling die altijd trouw voor de mooie creatieve vertalingen zorgt), maar zou een zanger niet eens de neiging hebben om bij dezelfde tekst in één optreden een zijstraat in te slaan? Zeker bij dit programma, helemaal uit het hoofd gezongen; een prestatie van formaat.

Een weldadig bad
Bij de Wesendonckliederen van Wagner kun je je goed voorstellen dat het een vingeroefening is, een spontane potloodschets, voor een grootse opera. Het was voor de pianist dé kans om de klanken van een heel orkest tevoorschijn te toveren, wat ze ook deed. Maxime is een veelzijdig pianist, die zowel subtiliteit en zeggingskracht heeft om een royale stem te begeleiden en de onverschrokkenheid  om als solopianist voor de dag te komen. De lessenaar op de vleugel ging plat en na een kort moment van bezinning klonk Reflets dans l’eau uit Images van Debussy, zo beeldend gespeeld dat je het water hoorde, zag en voelde. Het was als een bezoek aan een wellnesscentrum, waar je na afloop ontspannen maar ook mentaal gesterkt de buitenlucht in stapt.

Pittig en pesterig
De Engelstalige liederen van Amy Beach kwamen als een verrassing uit het onbekende. Twee liederen met uiteenlopende emoties, eerst een vredig lotuseiland en daarna een beangstigende verlatenheid, die koude rillingen opriep.
Het meest had ik me verheugd op Airs chantés van Poulenc. Genadeloos pittig en een beetje pesterig geschreven met die verschoven accenten, zoals Poulenc dat soms kan doen. Maar het klonk zo humoristisch licht en lenig, alsof geen windstoot er vat op kon krijgen. Schijnbaar moeiteloos ook, alsof dit niet het laatste onderdeel was van een inspannend recital. Alsof Irene niet een flinke tijd in een file had gestaan, om vlak voor het optreden binnen te komen en zich snel moest verkleden om nog heel even in te kunnen zingen in een onbekende zaal. Je zag haast niet dat ze ademde, zo beheerst stond ze daar. Haar gezicht en ogen vertelden het verhaal. Wat een heldere trefzekere expressieve stem, en ook nog eens goed verstaanbaar in alle talen.

Op 26 mei 2024 treden Irene en Maxime in Amsterdam op met ditzelfde programma. Overbodig om dit een aanrader te noemen. En hoe leuk is het dat een paar introducees uit Utrecht en uit Leiden deze middag vroegen of er ook zoiets leuks in hun stad is.

Marianne van den Heuvel
Contactpersoon afdeling Rotterdam