Vertel even wie zijn jullie, hoe lang zijn jullie al samen, wat gaan jullie doen? Waarom dit lied? Ben je zenuwachtig? Zitten er bekenden in de zaal? (Die waren de zangers overigens goed gezind, omdat ze zelf ook aan de beurt kwamen, of de hele dag veilig konden luisteren.)
Om alle zes de ensembles in de ochtend en de middag een half uur goed aan bod te laten komen had Hans Pieter Herman op zijn telefoon een alarm had ingesteld met een coloratuurtje van Maria Callas. Hij begon de lessen soms met: Dit is zo mooi, zullen we maar naar huis gaan? Het is al heel mooi, maar het kan nog beter. Of: Jij doet alles goed, alleen wat meer activiteit, anders is iedereen allang met de tram naar huis. Om dat te voorkomen gingen we aan de slag, met veel aandacht voor techniek en interpretatie.
Drie keer hetzelfde, maar dan anders
In de ochtend nam Bas Verheijden het voortouw, met een aanpak die zowel voor pianist als zanger interessant, ja spannend was. Hij adviseerde pianisten om de rechterhand minder en de bas meer te laten horen, want dit geeft de zangers, vooral in de hoogte, veel meer steun. Ook kleine details ontsnappen niet aan zijn aandacht: Je moet die a even vasthouden, anders valt er een gat’, of ‘hier een andere vingerzetting?’. De tijd vloog, maar als het alarm ging, was je nog niet meteen van Bas af, omdat hij je in vijf minuten nog iets wilde leren waar je veel aan had.
foto’s: © Joost van der Linden
De techniek, hoe je dat als zanger doet, kreeg alle aandacht, maar tegelijkertijd wilde Hans Pieter geen techniek horen: ‘Denk aan zoenen en niet aan gapen. Maar houd wel je mond geopend bij een korte pauze, want je moet verder. Laat ook meer contrasten horen. Pak die dramatiek van “Brahms in Hollywood” en laat dat stromende water van Schubert horen.’
Als in een filmscene
Met een paar simpele instructies – daar zit het meisje, daar de jonge man met de brief en daar is de haard – zagen we een metamorfose van een lied naar een filmscène: ‘Wees je bewust wat je daar staat te zingen, met je ogen en je houding en je gebaren. Als je een gebaar maakt, moet het iets betekenen.’ En hoe klinkt een mooie lange noot die eindigt in een decrescendo? Hans Pieter liet het ons horen. Het klonk als een zonsondergang die per tel van kleur veranderde. Dat was toveren met klinkers en boventonen.
We hadden de docenten van tevoren om een toegift gevraagd. Een beetje eng, omdat je dan als docent zelf aan de bak moet met alles wat je tijdens de lessen hebt verteld. ‘Ik heb even snel Fins geleerd, voor het ene lied’, zei Hans Pieter. Zoals hij het zong, begrepen we bijna woordelijk waar het over ging. Het pianospel van Bas was virtuoos en leek moeiteloos. Zij gingen niet ‘met de tram’ naar huis zonder onze dank, bloemen en een Rotterdamse wijn.
In het voorprogramma van … wordt mede mogelijk gemaakt door de genereuze steun van Stichting Bevordering Volkskracht en het Elise Mathilde Fonds.
Partners
Vrienden van het Lied
Partners
Vrienden van het Lied
