In januari deden jullie auditie voor Vrienden van het Lied. Wat maakte auditie doen aantrekkelijk en heeft jullie doen besluiten om je aan te melden?
Valerie: ‘Ik leerde Vrienden van het Lied kennen via mijn duopartner Sofi. We waren eigenlijk van plan om vorig jaar al samen te auditeren, maar ik had het zo druk met concerten dat ik geen tijd had voor de auditie. In de tussentijd werd zij met de geweldige mezzosopraan Julia Kurig Yazaki toegelaten en vertelde ze me over de samenwerking met Vrienden van het Lied. Wat ons vooral aansprak was de mogelijkheid om regelmatig op te treden in intieme zalen voor mensen met een passie voor het kunstlied. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat we ons ook als duo hebben aangemeld.’
Van wat voor soort muziek gaat jullie hart sneller kloppen? Wie/wat is/was jouw inspiratiebron?
Valerie: ‘Voor mij is het vooral hedendaagse muziek. Niet het volledig abstracte slag dat vaak koste wat kost op zoek lijkt te zijn naar iets nieuws, maar eigentijdse muziek die ik zelf zowel emotioneel als muzikaal kan volgen. Muziek die verhalen vertelt in een moderne muziektaal, geschreven door mensen die de wereld ervaren in een tijd die niet zo ver van de mijne ligt. En ik houd ook van de uitdaging die het met zich meebrengt. Hedendaagse muziek is in het begin vaak veel veeleisender om in te studeren. Toch geniet ik echt van de beginfase waarin ik nog niet volledig begrijp wat de componist van me vraagt. Na verloop van tijd worden deze werken des te persoonlijker, omdat ze van mij vragen om op een dieper en intensiever niveau met het materie bezig te zijn.’
Op welk punt raakten jullie gefascineerd door het kunstlied?
Valerie: ‘Pas werkelijk op het moment dat ik Sofi ontmoette. Zij zorgde ervoor dat ik de magie van het kunstlied écht aanvoelde; het intense en intieme engagement met tekst en muziek dat je als hecht en gelijkwaardig duo hebt … Ik had jaren eerder al wel kunstliederen gezongen en vond het leuk. Maar in Sofi heb ik iemand gevonden met wie ik zo’n hechte persoonlijke en muzikale band voel, dat het puur genot is om de verhalen samen tot leven te brengen.’
Wat is voor jullie de relatie tussen ‘prima le parole’ en ‘prima la musica’?
Sofi: ‘Voor ons zijn de woorden en de muziek twee kanten van dezelfde ziel. De een kan niet ademen zonder de ander. Soms leidt het woord, soms de muziek – maar het mooiste van alles is wanneer ze samen oplopen.’
Hoe gaan jullie als musici om met nervositeit?
Sofi: ‘We proberen vriendschap te sluiten met onze nervositeit. We lachen veel, doen soms samen yoga, of springen gewoon zo hoog als we kunnen. Ze is als een onzichtbare gast en herinnert ons eraan hoe belangrijk en betekenisvol dit moment is. Maar als we haar transformeren in muziek, wordt ze een bron van kracht.’
Hoe zien de laatste twee uur voor een recital eruit?
Sofi: ‘Het is een “zwevend” moment waarin uiterlijke rust innerlijk vuur ontmoet: een paar keer diep ademhalen, een rustig gesprek voeren met Valerie, misschien nog een laatste aanraking van de pianotoetsen, en dan een stevige omhelzing, waarin we onze energie delen. Voor mij is het altijd een magisch moment, omdat Valerie kalmte uitstraalt en me geruststelt. Dan komt het wachten, tot de eerste noot klinkt.’
Na een recital gaat het publiek naar huis. Wat hopen jullie dat ze meenemen?
Valerie: ‘Ik hoop dat het publiek er nog lang na afloop van het recital over blijft nadenken en, idealiter, in gesprek gaat met medeluisteraars. Onze programma’s zijn vaak niet samengesteld om alleen maar aangenaam te zijn. Ze dragen vaak een bepaalde lading met zich mee die verwijst naar uitdagingen in de wereld en de manieren waarop we daarop reageren. Mijn wens is dat die thema’s worden bevraagd en dat ons recital een nieuw perspectief of een gevoel van emotionele verbondenheid oproept met onderwerpen die anders misschien te abstract of te ver weg zouden blijven.’
Wat heeft Vrienden van het Lied te bieden aan jonge musici zoals jullie?
‘Idealiter betekent het de mogelijkheid om op te treden voor en tussen mensen met een passie voor het lied – allemaal binnen een warme en ondersteunende werkomgeving, evenals de vrijheid om onze programma’s onafhankelijk en met volledige artistieke vrijheid vorm te geven.’