In de schoot geworpen …

‘In de schoot geworpen’, zo voelde het op zondag 16 juni in Schermerhorn. Het was de tweede keer dit seizoen dat ons geplande concert niet door kon gaan. In december werd Helena van Heel gevloerd door corona en waren wij in de gelukkige omstandigheid, dat Hanneke de Wit en Reinild Mees naar Bergen kwamen en voor ons toch een geweldige middag verzorgden. En in overleg met Helena en Naomi is de datum voor de herkansing al geprikt.

In januari heb ik Hans Pieter Herman en Bas Verheijden gehoord met Théo Fabrice à New York en dat vond ik zo geweldig, dat ik ze heb uitgenodigd om naar Alkmaar te komen. Maar twee weken voor ons concert moest Hans Pieter een medische ingreep ondergaan, het herstel verliep weliswaar voorspoedig en hij dacht wel te kunnen zingen, maar aarzelde toch omdat hij niet het risico wilde nemen, misschien halverwege niet meer verder te kunnen. En ook voor deze afspraak hebben we al een herkansing gepland.

Hans Pieter gaf aan dat ik Bas maar moest mailen, want hij werkt ook met Maarten Koningsberger. Zo gezegd, zo gedaan en een dag later had ik al de bevestiging dat Bas met Maarten naar onze locatie in Schermerhorn zou komen. En het programma? De try-out voor het afscheidsconcert van Maarten op 24 juni in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. Toen ik daarna in het Concertgebouw het affiche zag was ik wel verbaasd, want daar stonden veel meer namen op dan alleen Maarten en Bas, maar ik nam aan dat het wel goed zou komen.

En dat kwam het ook. In de volle kamer met ± 35 bezoekers legde Maarten uit, dat bij zijn afscheid veel muzikale vrienden mee zullen werken, maar dat Bas voor deze middag ook alles ingestudeerd heeft wat door andere musici begeleid zal worden en dat bleek geen enkel probleem.

En toen begon het concert: Purcell, Schubert, Mahler, weer Schubert uit Die schöne Müllerin en Quilter, met een paar veranderingen ten opzichte van het gedrukte programma. Maar dat hoort nu eenmaal bij een try-out. En toen beide heren zich in de pauze hadden teruggetrokken, bleven wij letterlijk in stomme verbazing achter.

Wow! Wat was hier gebeurd? ‘Super’, ‘Wat geweldig’, ‘Top’, ‘Een cadeautje’, klonk het even later van verschillende kanten en dat was het zeker.  Jaren geleden heb ik een paar keer geprobeerd om Maarten naar Alkmaar te halen, maar dat is toen nooit gelukt, nu kreeg ik het, een week voor zijn afscheid van het podium, gewoon in de schoot geworpen. Iedereen was onder de indruk. Iedereen was enthousiast.

Na de pauze ging het op dezelfde voet verder met weer Purcell, Duparc, Dowland en van Ravel de Cinq mélodies populaires grecques. Bij het laatste lied – Tout gai – ging Maarten helemaal uit zijn dak en wij waren na afloop allemaal ‘tout gai’.

Bij mijn dankwoordje onderbrak Maarten me om Bas speciaal te bedanken voor zijn geweldige spel en zijn intelligente manier van begeleiden: hij weet wat er bij de zanger speelt, voelt aan waar misschien meer ruimte nodig is voor adem of het goed uitspreken van medeklinkers. Maarten roemde hun samenwerking, die hij zal missen.

Daarna was het tijd voor een heel gezellige nazit met hapje en drankje, leuke gesprekken en bij mij groeide de overtuiging, dat ik dit nog wel een keer wilde horen. Navraag bij Maarten leerde, dat er (toch) nog een paar kaarten beschikbaar waren (eerder was het me niet gelukt) en daarom ik ben thuis meteen maar achter de computer gekropen om wat te proberen. En het lukte.

Dus acht dagen later zat ik in een bomvolle Kleine Zaal in het Concertgebouw en het hele programma, met nog een paar aanvullingen, kwam weer voorbij. Er waren een paar speeches, de burgemeester kwam langs met een koninklijke onderscheiding, het was een geweldig feest en ik ben blij, dat ik het heb mee kunnen maken, want het was een schitterende ervaring.

Ik kom al jaren voor de Vocale Series naar de Kleine Zaal en ben over het algemeen heel enthousiast. Maar nu ik, op zo korte termijn, dezelfde zanger met hetzelfde programma 2x gehoord heb en dus goed kon vergelijken, gaat mijn voorkeur voor het lied toch uit naar de intiemere setting van een veel kleinere ruimte, lees: huiskamer. Zo is het uiteindelijk ook allemaal begonnen. En het is geweldig, dat Vrienden van het Lied dit mogelijk maakt. En dat al bijna 65 jaar. Ik weet niet of ergens anders een vergelijkbare vereniging bestaat, het lijkt me iets typisch Nederlands, maar we moeten er met elkaar voor zorgen dat de vereniging blijft bestaan en we door kunnen gaan en concerten kunnen blijven organiseren. Niet meer met Maarten Koningsberger, maar op de lijst van musici staan geweldige zangers en instrumentalisten. Ik hoop, dat dit nog heel lang zo zal blijven en dat er nog heel veel te genieten valt. Dat hebben wij met deze heel bijzondere middag in Schermerhorn zeer zeker gedaan.

Hilda Wouwenaar
contactpersoon afdeling Alkmaar